LIFE
Η κρίση στην Ελλάδα δεν είναι κατά βάση οικονομική, είναι ηθική!
Έχει χαρακτηριστεί, δικαίως, ως ένας από τους καλύτερους λογοτέχνες της σημερινής εποχής στη χώρα μας. Ο Χανιώτης Πολυχρόνης Κουτσάκης , ζει το τελευταίο χρονικό διάστημα στην μακρινή Αυστραλία ωστόσο τόσο η καρδιά του, όσο και η συγγραφική του δραστηριότητα, εξακολουθούν όπως όλα δείχνουν, να χτυπούν σε… Κρητικούς ρυθμούς. Στη συνέντευξη του στα «Σελινιώτικα νέα» και στο «eparxies.gr», ο Πολυχρόνης «αποκαλύπτεται» και καταθέτει ορισμένες από τις προσωπικές του απόψεις, όχι μόνο για τη ζωή ενός λογοτέχνη αλλά και για την γενικότερη κατάσταση που επικρατεί σήμερα στην Ελλάδα. Και μάλλον, για το τελευταίο, είναι αρκετά θυμωμένος…
Ηλεκτρολόγος Μηχανικός, Ακαδημαϊκός, Συγγραφέας βιβλίων - Θεατρικών έργων και άνθρωπος με…ποιητικές ανησυχίες, σύζυγος και πατέρας. Πως συνυπάρχουν όλοι αυτοί οι ρόλοι, στη «σάρκα» ενός και μόνο ήρωα;
Το «ήρωας» φαντάζομαι ότι το λες κάνοντας παραλληλισμό με τους ήρωες των βιβλίων μου, οι οποίοι φοβάμαι (και ελπίζω ταυτόχρονα) ότι έχουν πολύ περισσότερο ενδιαφέρον απ’ ότι εγώ. Τώρα, για να απαντήσω στο πώς συνυπάρχουν η ιδιότητα του καθηγητή πανεπιστημίου/μηχανικού και η ιδιότητα του συγγραφέα, η απάντησή μου είναι ότι συνυπάρχουν με πάρα πολύ κόπο. Αλλά όταν αγαπάς και τις δύο δουλειές πολύ – διότι και το γράψιμο ως δουλειά το αντιμετωπίζω, αλλιώς δεν θα το έκανα κάθε μέρα – γίνεται να συνυπάρξουν. Η οικογένεια κάνει όλες τις υπόλοιπες δραστηριότητες να έχουν νόημα.
» Με ελάχιστες εξαιρέσεις συγγραφέων, που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού και ανήκουν όλες στην ίδια κατηγορία λογοτεχνίας , την λεγόμενη «γυναικεία λογοτεχνία» όλοι οι υπόλοιποι πρέπει να βρουν και άλλη δουλειά ή να έχουν κάποιο άλλο εισόδημα για να επιβιώσουν. »
Η δουλειά σου έχει αναγνωριστεί τόσο από το κοινό, όσο και από τους ειδικούς του χώρου. Από το 2005 που απέσπασες την πρώτη σου διάκριση για το έργο «Όταν ήταν ευτυχισμένος», μέχρι το Βραβείο Λογοτεχνικού Βιβλίου για εφήβους για το «Μια ανάσα μόνο», κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι και ο Πολυχρόνης θεωρείται –κι από τους εκτός ελληνικών συνόρων» ως ένας από τους σημαντικότερους λογοτέχνες της σημερινής εποχής στην Ελλάδα…
Η αλήθεια είναι πως τα πράγματα έχουν πάει πολύ καλά και εντός Ελλάδας, με τα δύο κρατικά βραβεία θεατρικού έργου, και εκτός, όπου έχουν παιχτεί έργα μου στη Νέα Υόρκη και σε άλλες πόλεις των ΗΠΑ και της Αγγλίας, και τώρα εκδόθηκε στην Αγγλία και θα εκδοθεί τον Απρίλη και στις ΗΠΑ το καινούργιο μου αστυνομικό μυθιστόρημα, το «Αθηναϊκό Μπλουζ». Ο εκδότης μου στο εξωτερικό έχει αγοράσει ήδη και τα δικαιώματα για το “Baby Blue” που είναι το 2ο βιβλίο της αστυνομικής σειράς με ήρωα τον Στράτο Γαζή.
«ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ ΕΝΑΣ ΕΚΔΟΤΗΣ ΝΑ ΕΚΔΙΔΕΙ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΣΟΥ, ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΣΤΗΡΙΖΕΙ»
Η συνεργασία σου με τις Εκδόσεις Πατάκη, είναι ουσιαστικά ο μεγαλύτερος σταθμός της πλούσιας σε όλα τα επίπεδα μέχρι σήμερα πορείας σου. Πόσο σημαντικό είναι για έναν συγγραφέα γενικότερα αλλά πολύ περισσότερο στη σημερινή δύσκολη σε οικονομικό επίπεδο εποχή, να έχει την στήριξη ενός τόσο δυνατού εκδοτικού οίκου;
Δεν αρκεί ένας εκδότης να εκδίδει το βιβλίο σου, αλλά πρέπει και να το στηρίζει. Και τα επτά (7) βιβλία μου που έχουν εκδοθεί από τον Πατάκη έχουν στηριχθεί πολύ από το ενήλικο και το εφηβικό τμήμα του εκδοτικού, κάτι για το οποίο είμαι ιδιαίτερα ευτυχής – πλέον με τους ανθρώπους που δουλεύουν στον Πατάκη είμαστε φίλοι.
Οι Έλληνες συγγραφείς, της δικής σου κατηγορίας, αναγνωρισμένοι δηλαδή και επιτυχημένοι, μπορούν να «ζήσουν» αποκλειστικά και μόνο από την συγγραφική τους δουλειά; Γνωρίζουμε πως η συγκεκριμένη δραστηριότητα, δεν έχει ούτε ωράρια, ούτε αποκλειστικούς εργασιακούς χώρους και όσοι ασχολούνται με την συγγραφή, δύσκολα μπορούν να κάνουν και κάτι άλλο παράλληλα για την επιβίωση τους…
Εύκολη απάντηση εδώ. Δεν μπορούν! Στην Ελλάδα το αναγνωστικό κοινό είναι πολύ περιορισμένο, και με την κρίση περιορίστηκε ακόμα περισσότερο. Με ελάχιστες εξαιρέσεις συγγραφέων, που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού και ανήκουν όλες στην ίδια κατηγορία λογοτεχνίας (την λεγόμενη «γυναικεία λογοτεχνία» την οποία προσωπικά δεν διαβάζω αλλά σέβομαι απολύτως) όλοι οι υπόλοιποι πρέπει να βρουν και άλλη δουλειά ή να έχουν κάποιο άλλο εισόδημα για να επιβιώσουν. Εγώ, ευτυχώς, έχω παράλληλα και την ακαδημαϊκή μου καριέρα.
» Έφυγα λόγω της κρίσης, η οποία είναι ακόμα μεγαλύτερη στα πανεπιστήμια της χώρας απ’ ότι στην υπόλοιπη κοινωνία»
Στα 43 σου, είναι η δεύτερη φορά που αφήνεις πίσω σου τα Χανιά. Το 2009 επέστρεψες από τον Καναδά ενώ το τελευταίο χρονικό διάστημα, έχεις εγκατασταθεί στην μακρινή Αυστραλία. Ανήκεις κι εσύ στην κατηγορία των «μυαλών που ξενιτεύτηκαν» λόγω της κρίσης…;
Νομίζω ότι κάπου εδώ πρέπει να τελειώσει η συνέντευξη, αφού θεωρώ ιδιαίτερα προσβλητικό το να λες ότι είμαι 43 ετών, ενώ δεν είμαι ακόμα ούτε 42 και μισό (γέλια)…! Τώρα, για να σοβαρευτώ όσο μπορώ, ναι, έφυγα λόγω της κρίσης, η οποία είναι ακόμα μεγαλύτερη στα πανεπιστήμια της χώρας απ’ ότι στην υπόλοιπη κοινωνία, αφού τα πανεπιστήμια ήταν ήδη σε δύσκολη κατάσταση για πολλούς λόγους, πριν ακόμα χτυπήσει η κρίση την χώρα.
ΤΟ «ΜΙΚΡΟ ΘΥΜΩΜΕΝΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ»
Πως βλέπεις σήμερα, από την απόσταση που έχεις λάβει από τα δρώμενα στα χώρα μας, τα τεκταινόμενα εδώ, σε πολιτικο- οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο;
Γράφω ένα μπλογκ από το 2013, το «Μικρό Θυμωμένο Ημερολόγιο» (http://polyk.blogspot.gr), όπου κάθε βδομάδα μιλάω για θέματα που με θυμώνουν (απ’ αυτό προέκυψε και ο τίτλος) στην χώρα. Το ότι έχω φτάσει να γράφω για πέμπτη χρονιά το blog δείχνει ότι τα θέματα που με θυμώνουν είναι πάρα πολλά. Για να μην κουράσω με την απάντηση, θα αναφέρω δύο πράγματα μόνο. Το πρώτο είναι ότι η κρίση δεν είναι σημερινή, και κατά βάση δεν είναι οικονομική. Είχε ξεκινήσει δεκαετίες πριν στην Ελλάδα, και ήταν ηθική κρίση. Το δεύτερο είναι ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας, κατά τη γνώμη μου, είναι η διαχρονική έλλειψη δικαιοσύνης. Αυτή οδηγεί τους ανθρώπους να εξεγείρονται, μέσα τους, κατά της κάθε αδικίας που νιώθουν, και επειδή αυτός που τους αδίκησε συνήθως το έκανε χρησιμοποιώντας κάποιο «βύσμα» αποφασίζουν και οι ίδιοι να κάνουν το ίδιο. Αυτό οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε ζούγκλα, αφού οι νόμοι γίνονται κουρελόχαρτα. Για να ξεπεράσει η χώρα την κρίση, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να σταματήσει το εμφυλιοπολεμικό κλίμα στο οποίο οι Έλληνες πάντα έχουμε κλίση – πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχουμε «οι καλοί εμείς» και «οι κακοί άλλοι» - και πρέπει να απομονωθούν οι ακραίες φωνές. Για να γίνει αυτό, πρέπει όποιος έχει να προτείνει κάτι να το στοιχειοθετεί λογικά, με επιχειρήματα, όχι με φωνές και επίκληση στο συναίσθημα των ανθρώπων.
ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ ΣΠΑΝΙΑ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Έχεις αισθανθεί την ανάγκη να υπερασπιστείς τη χώρα σου εκεί που ζεις σήμερα κι αν πιστεύεις πως η εικόνα που επικρατεί «εκτός συνόρων» για την πατρίδα μας είναι η σωστή;
Στην Αυστραλία σπάνια θα χρειαστεί να υπερασπιστείς την Ελλάδα, αφού οι εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες που ζουν στην χώρα εδώ και δεκαετίες έχουν δημιουργήσει καλή εικόνα για την χώρα μας. Σε γενικές γραμμές η εικόνα που έχουν για μας είναι σωστή – και για τα καλά μας, και για τα στραβά μας που έχουν να κάνουν με την πολιτικοοικονομική κατάσταση της χώρας.
Η πόλη των Χανίων, δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν την άποψη πως «στερείται πολιτικού προσωπικού» σε όλους τους τομείς , από την κεντρική πολιτική μέχρι και την τοπική αυτοδιοίκηση. Υπό ποιες συνθήκες θα σκεφτόσουν να εμπλακείς με τα κοινά αν πιστέψουμε (σε γενικότερο επίπεδο) πως κάποια στιγμή οι «άριστοι πρέπει να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους»;
Να πω πρώτα ότι δεν ισχυρίζομαι πως είμαι άριστος, ευχαριστώ και πάλι για τα πολύ καλά λόγια. Μου έχουν γίνει πολλές κρούσεις για να κατέβω στην πολιτική – έχω απαντήσει σε όλες αρνητικά, διότι έχω την ευτυχία να κάνω δύο δουλειές που αγαπώ πολύ. Αν έμπαινα στην πολιτική θα έπρεπε να τις εγκαταλείψω, και μάλιστα για να κάνω κάτι ιδιαίτερα ψυχοφθόρο.
» Μου έχουν γίνει πολλές κρούσεις για να κατέβω στην πολιτική – έχω απαντήσει σε όλες αρνητικά, διότι έχω την ευτυχία να κάνω δύο δουλειές που αγαπώ πολύ. Αν έμπαινα στην πολιτική θα έπρεπε να τις εγκαταλείψω, και μάλιστα για να κάνω κάτι ιδιαίτερα ψυχοφθόρο»
Τι γεύση σου άφησαν οι πρόσφατες παρουσιάσεις των δυο βιβλίων σου «Αθηναϊκό Μπλουζ» και «Δεν είσαι εδώ» στο «εγχώριο» κοινό;
Θα αρχίσω από το «Δεν είσαι εδώ», επειδή με αυτό έκλεισε η «Τριλογία της Κρήτης». Αυτή η αστυνομική τριλογία, που διαδραματίζεται εξ ολοκλήρου στον νομό Χανίων και έχει πρωταγωνιστές εφήβους αλλά και μεγαλύτερους σε ηλικία ήρωες, αγαπήθηκε πολύ από τους έφηβους αναγνώστες σε όλη την Ελλάδα και όπου κι αν έγιναν εκδηλώσεις είτε για το ευρύ κοινό είτε σε σχολεία, οι κουβέντες μου με τα παιδιά και τους γονείς τους ήταν πολύ μεγάλη εμπειρία και σχολείο για μένα. Για την παρουσίαση στα Χανιά, να πω ότι για μια ακόμα φορά έγινε χάρη στην υπέροχη συνεργασία με το φροντιστήριο «Πρωτοπορία», οι μαθητές του οποίου παρουσίασαν κομμάτια του έργου στην σκηνή του Πνευματικού Κέντρου, και για μια ακόμα φορά χάρηκα πολύ που τους σκηνοθέτησα. Για την παρουσίαση του «Αθηναϊκού Μπλουζ», στα Χανιά, επιφυλάξαμε μια έκπληξη στο κοινό, αφού τραγούδησαν ζωντανά τραγούδια μπλουζ του ’50 και του ’60, στο Πνευματικό Κέντρο, οι Coretheband, το καταπληκτικό χανιώτικο ροκ συγκρότημα που παίρνει το ένα βραβείο μετά το άλλο και ετοιμάζονται για το εξωτερικό. Νομίζω πως ο κόσμος το χάρηκε όσο κι εγώ.
Σε ποιόν από τους ήρωες που έχεις δημιουργήσει μέσα από τα έργα σου έχει πολλά στοιχεία του Πολυχρόνη και ποιος είναι ο ήρωας που πραγματεύτηκες και θα ήθελες πολύ να του μοιάσεις;
Δεν νομίζω ότι κάποιος ήρωας μου έχει πολλά στοιχεία από μένα – προσέχω πολύ να μην συμβεί αυτό, αφού γράφω μυθιστορήματα, όχι την αυτοβιογραφία μου σε συνέχειες. Τώρα, όσον αφορά τον ήρωα που θα ήθελα πολύ να του μοιάσω, νομίζω ότι η απάντηση είναι εύκολη: θα ήθελα να μοιάσω στον έναν από τους δύο ήρωες της αστυνομικής «Τριλογίας της Κρήτης», τον 17χρονο Νικ Έβανς, για τον απλούστατο λόγο ότι σχεδόν όλες οι αναγνώστριες των βιβλίων, από τις έφηβες έως και τις πολύ μεγαλύτερες σε ηλικία, τον έχουν ερωτευτεί!
