Αμφιλόχιος: Το dna μας είναι ποτισμένο με Χριστό και Ελλάδα!

Λαμβάνει θέση για την πρόσφατη κρίση στις σχέσεις της Ελλαδικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και της κυβέρνησης με αφορμή το μάθημα των θρησκευτικών με μια τοποθέτηση που προκαλεί αίσθηση. Ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Κισσάμου και Σελίνου, σε μια άκρος αποκαλυπτική και ενδιαφέρουσα συνέντευξή στα «Σελινιώτικα Νέα» ασκεί δριμύτατη κριτική στην απελθούσα ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας μη διστάζοντας μεταξύ άλλων να δανειστεί μια φράση του Κωστή Παλαμά , «Βοσκοί στης Πολιτείας τη μάντρα οι λύκοι», με την οποία «τοποθετείται» πλήρως, στο θέμα που πριν από λίγες εβδομάδες, λίγο έλειψε να οδηγήσει τη χώρα, σε πρόωρες εκλογές. Ο ίδιος, χωρίς περιστροφές και μισόλογα, αναφέρεται ακόμη στους κινδύνους αλλοτρίωσης του Ελληνικού λαού, μέσα στις επόμενες δεκαετίες, συνδέοντας το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας, με το υπ΄ αριθμό ένα θέμα σχεδόν ολόκληρου του πλανήτη, το προσφυγικό…

Οι σχέσεις Κράτους και Εκκλησίας πάντα απασχολούσαν. Εκτιμάτε πως το «χάσμα» τα τελευταία χρόνια μεγαλώνει ή συρρικνώνεται και γιατί;

Είναι γεγονός ότι, ιδιαίτερα τους τελευταίους καιρούς, γίνεται πολύς λόγος περί των σχέσεων Κράτους και Εκκλησίας, ένα ζήτημα για το οποίο έχει χυθεί πολύ μελάνι, καθώς πρόκειται για ένα εξαιρετικά ευαίσθητο θέμα, το όποιο, πιστεύουμε χρήζει μεγάλης προσοχής. Σε εξαγγελίες του Πρωθυπουργού ως θεμέλια της «Νέας Μεταπολίτευσης», όπως ονόμασε, που οραματίζεται και εντάσσονται στη νέα Συνταγματική αναθεώρηση, αναφέρθηκε και στις σχέσεις Κράτους και Εκκλησίας, προτείνοντας στο νέο Σύνταγμα να ισχύει: «ρητή κατοχύρωση της θρησκευτικής ουδετερότητας του Κράτους». Πεποίθησης μας είναι ότι η πρόταση εισαγωγής στο Σύνταγμα του “θρησκευτικά ουδέτερου κράτους” πρέπει να διευκρινιστεί πριν από την έναρξη οποιαδήποτε σχετικής διαβούλευσης. Για παράδειγμα, η αρχή της θρησκευτικής ουδετερότητας, που ισχύει βάσει της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, δεν εμπόδισε μέχρι σήμερα το Ηνωμένο Βασίλειο να είναι μέρος της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, παρότι αρχηγός της Αγγλικανικής Εκκλησίας είναι η Βασίλισσα της Αγγλίας. Επιπλέον, ο όρος στο Ελληνικό Σύνταγμα (άρθρο 3, παρ. 1), ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι “επικρατούσα θρησκεία” ερμηνεύεται από την πλειονότητα του νομικού κόσμου ότι έχει διαπιστωτικό χαρακτήρα. Αποτελεί συνταγματικό τεκμήριο ότι η πλειονότητα των Ελλήνων πολιτών είναι μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας, γεγονός που οφείλει να συνεκτιμά και να λαμβάνει υπ’ όψιν ο κοινοβουλευτικός νομοθέτης και η κρατική διοίκηση π.χ. κατά τη διαμόρφωση της ύλης του μαθήματος των Θρησκευτικών. Όσο δε για την κρατική μισθοδοσία του κλήρου, για την οποία πολύς λόγος γίνεται, δεν αποτελεί νομικά αδικαιολόγητο προνόμιο ή θεοκρατικό κατάλοιπο, αλλά έχει αποζημιωτική λειτουργία έναντι της σχεδόν ολοκληρωτικής αφαίρεσης της Εκκλησιαστικής περιουσίας, που χωρίς αποζημίωση κατέχει και μέχρι σήμερα εκμεταλλεύεται το Ελληνικό Δημόσιο. Εξ΄ άλλου, όπως σημειώνει σε πρόσφατο λόγο του ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος: «Η Εκκλησία υπήρξε, είναι και θα παραμείνει μάνα του λαού μας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Η Πολιτεία, αν το θελήσει, και έχει την συγκατάθεση το λαού, ας επιχειρήσει τον χωρισμό, τηρώντας απαρέγκλιτα τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει απέναντι στην Εκκλησία και τις σχετικές συμβάσεις», και συνεχίζει ο Μακαριώτατος: «Η σύνδεση της προτάσεως για την αναθεώρηση του άρθρου 3 του Συντάγματος με την ιδεολογική πρόταση του για χωρισμό Εκκλησίας-Πολιτείας υπερβαίνει τα όρια αρμοδιοτήτων όχι μόνον της Βουλής των Ελλήνων. Άλλωστε οι σχέσεις Εκκλησίας και Πολιτείας ούτε είναι, ούτε μπορεί να είναι μια προσωπική η ιδεολογική υπόθεση εργασίας, αφού είναι υπόθεση ενός λαού. Όλη αυτή η επιδίωξις είναι ρήξις ιδεών». Σκέφτομαι και διερωτώμαι: οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι έχουν την λαϊκή εντολή να αποκόψουν την ιδεολογία του Συντάγματός μας από το ιστορικό του παρελθόν και από αρχές και αξίες της Ελληνικής Επανάστασης; Σημειώνω, τέλος, τον λόγο του Μανόλη Γ. Δρεττάκη, πρώην Αντιπροέδρου της Βουλής, Υπουργού και Καθηγητή της ΑΣΟΕΕ, ο οποίος σε πρόσφατο άρθρο του με τίτλο «Αναντικατάστατος ο άρρηκτος δεσμός Εκκλησίας και έθνους», μετά από μία ιστορικά τεκμηριωμένη ανάλυση του θέματος, τονίζει μετ΄ εμφάσεως: «στους χαλεπούς καιρούς που βιώνουμε είναι απόλυτη ανάγκη να παραμείνει αλώβητος ο διά μέσου των αιώνων άρρηκτος και αναντικατάστατος δεσμός Εκκλησίας και έθνους για το καλό όλων, ανεξάρτητα αν είναι μέλη της ή όχι». Αμοιβαίος σεβασμός και διακριτοί ρόλοι λοιπόν οφείλουν και πρέπει να είναι οι άξονες ενός διαλόγου της Πολιτείας με την Εκκλησία, στο τόσο ευαίσθητο αυτό θέμα, ως και σε κάθε άλλο που αφορά τον λαό μας σε σχέση με την πίστη του, και όχι μονόπλευροι τακτικισμοί.

«Είναι τραγικό και, θα τολμούσα να πω επικίνδυνο, Πανεπιστημιακοί διδάσκαλοι των Παιδαγωγικών και της Ιστορίας να μην διδάσκονται από την ίδια την Ιστορία που λένε ότι διδάσκουν. Στις πάσης φύσεως κρίσεις, αλώσεις, κατακτήσεις, πτωχεύσεις, υποδουλώσεις, ως και άλλες συμφορές του Γένους μας, τι ήταν εκείνο που το ανέστησε, διαχρονικά, από την τέφρα του; «Γλυκώτερο πράγμα δεν είναι άλλο από την πατρίδα και την θρησκεία»

«ΒΟΣΚΟΙ ΣΤΗΣ ΠΟΛΙΤΕΙΑΣ ΤΗ ΜΑΝΤΡΑ ΟΙ ΛΥΚΟΙ»!

Πρόσφατα στη χώρα μας, οι σχέσεις της Εκκλησίας και του Κράτους δοκιμάστηκαν έντονα. Ο απερχόμενος Υπουργός Παιδείας, Γιάννης Φίλης έφθασε στο σημείο να μιλήσει για τον πολιτικό του «θάνατο» τον οποίον «χρέωσε» ούτε λίγο ούτε πολύ, στον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο. Τώρα που οι τόνοι έχουν πέσει, θεωρείτε πως έγιναν λάθος χειρισμοί και από τις δυο πλευρές, ή η απελθούσα ηγεσία του αρμόδιου υπουργείου υπερέβαλλε…

Για να περιγράψω αυτό που θεωρώ ότι συμβαίνει στον χώρο της Παιδείας, σε σχέση με την θρησκευτική αγωγή των Ελληνοπαίδων, εύχομαι να είναι λανθασμένη η εκτίμησης μου αυτή, δανείζομαι τα λόγια του μεγάλου Έλληνα ποιητή Κωστή Παλαμά: «Βοσκοί στης Πολιτείας τη μάντρα οι λύκοι»! Τους τελευταίους καιρούς και, σε καμία περίπτωση δεν προσωποποιώ το θέμα, αναφέρομαι γενικότερα, διαπιστώνουμε προκλητικές συμπεριφορές σε ό,τι αφορά το μάθημα των Θρησκευτικών. Στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής π.χ. πριν από καιρό βουλευτής δήλωνε: «Τα Θρησκευτικά δεν έχουν θέση στο σύγχρονο Λύκειο», κατηγορώντας το Υπουργείο Παιδείας ότι εμμένει σε μια.. «αναχρονιστική», κατά την άποψη της, αντίληψη περί της διδασκαλίας του μαθήματος των θρησκευτικών. Απάντηση στην προκλητική αυτή συμπεριφορά έδωσε ο μεγάλος Πατριώτης και Έλληνας, αγαπημένος Μίκης Θεοδωράκης, ο οποίος έκανε λόγο για «εθνομηδενισμό» και τόνισε προς την συγκεκριμένη βουλευτή πως είναι προνόμιο της που ζεί στην Ελλάδα. «Δεν αγαπάς την Πατρίδα; Σήκω και φύγε», απαντά ο μεγάλος αυτός Έλληνας μουσουργός «Είναι προνόμιο που ζεις στην Ελλάδα και είσαι Έλληνας. Αν δεν το καταλαβαίνεις πήγαινε αλλού…» Είναι τραγικό και, θα τολμούσα να πω επικίνδυνο, Πανεπιστημιακοί διδάσκαλοι των Παιδαγωγικών και της Ιστορίας να μην διδάσκονται από την ίδια την Ιστορία που λένε ότι διδάσκουν. Στις πάσης φύσεως κρίσεις, αλώσεις, κατακτήσεις, πτωχεύσεις, υποδουλώσεις, ως και άλλες συμφορές του Γένους μας, τι ήταν εκείνο που το ανέστησε, διαχρονικά, από την τέφρα του; «Γλυκώτερο πράγμα δεν είναι άλλο από την πατρίδα και την θρησκεία. Όταν γι’ αυτά τον άνθρωπο δεν τον τύπτει η συνείδησή του αλλά τα δουλεύει ως τίμιος και τα προσκυνά είναι ο πλέον ευτυχής και ο πλέον πλούσιος», η απάντηση του Μακρυγιάννη στα Απομνημονεύματα του. Στους όντως δύσκολους και χαλεπούς καιρούς μας όπου όχι μόνο η μιζέρια έχει καλύψει τα πάντα και φτάνει στην παραμικρή γωνιά του τόπου και της κοινωνίας μας, αλλά κυρίως, η φτώχια σε αξίες και πρόσωπα είναι ολοφάνερη, καθώς όλα μοιάζουν σαν «να τα σκιάζει η φοβέρα και να τα πλακώνει η σκλαβιά», ποιές άλλες μπορεί να είναι οι ανακαινιστικές, αναπλαστικές εκείνες δυνάμεις, εκτός από την Εθνική συνείδηση και την πίστη στο Χριστό και την Εκκλησία Του, οι οποίες θα μας ανορθώσουν, θα αναστήσουν και πάλι την ελπίδα και την αξιοπρέπεια μας; «Μνήμη του λαού μου, σε λένε Πίνδο, σε λένε Άθω», θα πει ο Οδυσσέας Ελύτης στο «Άξιον Εστί». Ποιος, αλήθεια, μπορεί να αμφισβητήσει πως ότι σηματοδοτεί και οριοθετεί η Πίνδος και ο Άθως, δηλαδή την εθνική μας ταυτότητα και την πολιτιστική μας ιδιοπροσωπεία, αποτελούν την γενεσιουργό αιτία της υπάρξεως μας ως Γένος των Ρωμιών; «Η πιο προγραμματισμένη και τραγικότερη άρνηση της ανεκτικότητας σημειώθηκε στις ώρες εκείνες της ιστορίας του κόσμου που έκαναν τον άνθρωπο να αγνοήσει ή και να αρνηθεί τη θρησκεία», γράφει ο επίσης σπουδαίος φιλόσοφος και πολιτικός Παναγιώτης Κανελλόπουλος και μ΄ αυτό κλείνω το φτωχό αυτό συλλογισμό μου, καθώς οι ώρες αυτές είναι ώρες ευθύνης, προσευχής, περισυλλογής και αυτοκριτικής, αλλά και ώρες αφύπνισης, εγρήγορσης και αντίστασης. Και είναι, τουλάχιστον υποκρισία, να λέμε ότι στο όνομα των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, σαφώς οφείλει και πρέπει η Πολιτεία να μεριμνήσει για όλους τους πολίτες της και να εξασφαλίσει τα δικαιώματα των, είναι όμως υποκριτικό να λέγεται ότι δήθεν στο όνομα αυτών των διαφορετικοτήτων θυσιάζονται τα δικαιώματα της πλειονοψηφίας αυτού του λαού, το DNA του οποίου, αιώνες τώρα, είναι ποτισμένο με Χριστό και Ελλάδα. Σκέφτομαι λοιπόν και συλλογιέμαι: Τελικά… έχει κανείς το δικαίωμα στην χοάνη της δήθεν πολυπολιτισμικότητας να θυσιάσει και να πολτοποιήσει τα ιερά και τα όσια του Γένους, απεργαζόμενος να χτίσει την.. «νέα» Ελλάδα, μια πατρίδα χωρίς Θεό, χωρίς πίστη, χωρίς αξίες και ιδανικά, χωρίς ιστορική συνείδηση και μνήμη;

ΚΑΘΟΔΟΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΗΤΗ ΟΙ 2000 ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

Ένα από τα πιο σημαντικά θέματα που καλείται να διαχειριστεί από τις επόμενες εβδομάδες η Κρήτη και προκαλεί ποικίλες αντιδράσεις και εντάσεις, είναι η φιλοξενία 2000 προσφύγων στο νησί. Ποια είναι η θέση σας;

Ο Κρητικός λαός υπήρξε, διαχρονικά, λαός φιλόξενος, φιλότιμος και αρχοντικός. Είναι σίγουρο πως το αυτό θα πράξει και τώρα με την έλευση των προσφύγων στο νησί μας. Ξέρετε, αυτή η δοκιμασία των τελευταίων χρόνων λειτούργησε, όσο παράξενο και να ακούγεται και θετικά. Ανασύραμε έννοιες ξεθωριασμένες από την μνήμη και την ζωή μας όπως: «αλληλεγγύη», «μοίρασμα», «συνάνθρωπος», «κοινωνική συνοχή», «εθελοντισμός», «δόσιμο», «προσφορά», «ανιδιοτέλεια». Νομίζω λοιπόν ότι το πρόβλημα δεν είναι η έλευση 2000 ανθρώπων στον τόπο μας, οι περισσότεροι από τους οποίους ρακένδυτοι, θύματα της αδηφαγίας της «πολιτισμένης» Δύσης, που απεγνωσμένα αναζητούν ευκαιρίες ζωής. Δικαίωμα που δεν μπορεί κανείς να τους στερήσει. Το θέμα, κατά την άποψη μου, θα πρέπει να τεθεί διαφορετικά. Νομίζω για να μπορέσουμε να συναντήσουμε και να γνωρίσουμε τον «άλλο», με αλληλοκατανόηση και σύμπνοια, για να μην τον θεωρούμε «εχθρό» και απειλή μας, αλλά για να αντιμετωπίσουμε και τα άλλα κρίσιμα προβλήματα των καιρών μας, χρειάζεται πρώτα απ΄ όλα να έχουμε γνωρίσει τον εαυτό μας, την ταυτότητά μας, τις ρίζες, τον πολιτισμό και την ιστορία μας. Είναι γεγονός ότι στην Πατρίδα μας υπάρχουν ιστορικά, θρησκευτικά και κοινωνικοπολιτικά διαφορετικότητες οι οποίες και αυξάνονται, αλλά και συναισθηματικά φορτισμένες μνήμες, που απαιτούν από όλους μας αναστοχασμό και αυτοκριτική. Τι σημαίνει π.χ. για τον καθένα μας το ιερό και το όσιο; Γνώση λοιπόν, ενσυναίσθηση, νηφαλιότητα, ορθολογισμός και διαίσθηση, φρόνηση και συνεργασία είναι απαραίτητα στοιχεία - παράγοντες για να μπορέσει αυτό το «νέο» να μην προκαλεί φόβο και ανασφάλεια, ούτε και να καλλιεργεί εθνικιστικές εξάρσεις, φανατισμούς και μισαλλοδοξίες. Από την άλλη πλευρά βέβαια θα πρέπει να διερωτηθεί κανείς εάν η Πολιτεία έχει δημιουργήσει τις κατάλληλες προϋποθέσεις και δομές για την έλευση αυτού του «νέου» και την ομαλή ένταξη στις τοπικές κοινωνίες. Εάν ναι, τότε σαφώς και δεν υφίσταται κανείς λόγος ανησυχίας. Σκέφτομαι όμως, και κλείνω με αυτό τον συλλογισμό μου, ότι, σύμφωνα με τους ειδικούς, ο δείκτης των γεννήσεων έπεσε στην χώρα μας από 2,9 παιδιά που ήταν ανά γυναίκα το 1980 σε 1,4 το 1990, σε 1,2 το 2000 και ακόμα χειρότερα σε 1 το 2010. Αντίθετα αυξήθηκε η αναλογία των γυναικών που έχουν ένα μόνο παιδί από 41,5% σε 45,4% και μειώθηκε η αναλογία των γυναικών με τέσσερα και άνω παιδιά από 7,1% σε 4,8%. Για πρώτη φορά δε οι θάνατοι, σε ετήσια βάση, υπερέβησαν τις γεννήσεις. Εάν τα στοιχεία αυτά είναι αληθή και εάν, επίσης, είναι αληθές ότι στις σκέψεις κάποιων, αντί να δίδουν κίνητρα στις πολύτεκνες οικογένειες και ευκαιρίες δημιουργίας νέων οικογενειών, θεωρούν ως «λύση» του δημογραφικού προβλήματος της Ελλάδας την έλευση όλων αυτών των κατατρεγμένων προσφύγων και μεταναστών, τότε, εάν έτσι έχουν τα πράγματα, διερωτώμαι: οι επιλογές αυτές που θα οδηγήσουν σε όχι περισσότερο από μία δεκαετία; Τι σχέση, με άλλα λόγια, θα έχει η Ελλάδα του 2016 με την Ελλάδα του 2030, εάν θα δούμε τα πράγματα μέσα από αυτή την προοπτική; Συνεπώς, κατά την άποψη μας, χρειάζεται σχεδιασμός, προγραμματισμός, και λύσεις – πολιτικές τέτοιες που και τους ανθρώπους αυτούς θα ανακουφίσουν και δεν θα ανατρέψουν τις εσωτερικές ισορροπίες της Πατρίδας μας.

«Που είναι η Πολιτεία να αναλάβει το μερίδιο της δικής της ευθύνης; Που είναι οι προνοιακές δομές της; Τίνος ευθύνη είναι η αξιοπρεπής διαβίωση των πολιτών ενός Κράτους;»

Άνθρωποι τρώνε από τα σκουπίδια, τα συσσίτια, λόγω των αυξημένων αναγκών, έχουν πολλαπλασιαστεί και ως κοινωνικές μονάδες αλλά και σαν αριθμός προσφερόμενων μερίδων φαγητού ανά ημέρα. Βλέπετε φως στην άκρη του τούνελ, στο οποίο έχει διέλθει η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια;

Είναι γεγονός ότι βιώνουμε πρωτόγνωρες καταστάσεις που έχουν φέρει τον λαό μας στα όρια των οικονομικών και ψυχολογικών του αντοχών. Χιλιάδες συνανθρώπων μας ξαφνικά βρέθηκαν «αίολοι και μετέωροι», ένιωσαν να χάνεται η γη κάτω από τα πόδια τους, καθώς η καθημερινότητα τους μετατράπηκε σε «βίο αβίωτο». Σ΄ αυτή την τραγικότητα των καιρών καθώς από τους «νεόπλουτους», βίαια και ξαφνικά, περάσαμε στους «νεόπτωχους», η Εκκλησία ανταποκρίθηκε άμεσα, ουσιαστικά, αποτελεσματικά και ενεργά. Εκατόν είκοσι και πλέον εκατομμύρια ευρώ (120.000.000,00) € διέθεσε το παρελθόν έτος για την στήριξη των χιλιάδων αναξιοπαθούντων και εμπερίστατων συνανθρώπων μας, ανεξαρτήτως εθνικής, φυλετικής, θρησκευτικής ή άλλης ιδιαιτερότητας και διαφορετικότητας. Από την μια άκρη της Πατρίδας μας μέχρι την άλλη και, σε ό,τι μας αφορά τα καθ΄ ημάς, η Εκκλησία της Κρήτης, η Ι. Αρχιεπισκοπή Κρήτης ως και όλες οι Ι. Μητροπόλεις της Μεγαλονήσου, ανεξαιρέτως, έχουν οργανώσει κοινωνικές-προνοιακές δομές, προσφέροντας καθημερινά εκατοντάδες μερίδες φαγητού σε πλήθος αναξιοπαθούντων συνανθρώπων μας. Κοινωνικές Κουζίνες, Κοινωνικά Ιατρεία, Κοινωνικά Παντοπωλεία, ως και ένα πλήθος δομών κοινωνικής πρόνοιας και παροχής έχει οργανωθεί από την Εκκλησία, από κάθε Ι. Μητρόπολη της Κρήτης, για να στηρίξει και να ανακουφίσει τον πάσχοντα συνάνθρωπο μας. Όλα αυτά λειτουργούν και προσφέρουν μέσα από ένα δίκτυο εθελοντών που με θυσιαστικό και αγαπητικό πνεύμα, σιωπηλά και αθόρυβα σε καθημερινή βάση, προσφέρουν τις πολύτιμες υπηρεσίες τους στην διακονία και κάλυψη όλων αυτών των αναγκών, οι οποίες δυστυχώς ολοένα αυξάνονται. Αλήθεια, που είναι η Πολιτεία να αναλάβει το μερίδιο της δικής της ευθύνης; Που είναι οι προνοιακές δομές της; Τίνος ευθύνη είναι η αξιοπρεπής διαβίωση των πολιτών ενός Κράτους; Εάν η Εκκλησία ήταν απούσα ή ανήμπορη να σηκώσει αυτό το βάρος ποιά θα ήταν τύχη και η ποιότητα ζωής των δεκάδων - χιλιάδων αυτών εμπερίστατων συνανθρώπων μας; Όμως, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, χρειάζεται να σημειώσουμε ότι η Εκκλησία, ελεύθερη από δεσμά συστημάτων και ιδεολογιών, έχοντας κύρια αποστολή Της την σωτηρία του ανθρωπίνου γένους, οφείλει να δίδει κουράγιο, εγκαρτέρηση, παραμυθία και ελπίδα στον κόσμο, δείχνοντας ότι ο Χριστός είναι παρών μέσα στην ιστορία αυτού του κόσμου. Να χαροποιεί, φωτίζει, σώζει και λυτρώνει. Και αυτό το πραγματώνει με το ίδιο Της το είναι: Αυτή η Ίδια είναι η παρουσία του Χριστού στην ιστορία του κόσμου. Δεν είναι λοιπόν αποστολή της Εκκλησίας να λειτουργεί ως «κοινωνικό παντοπωλείο», το πράττει γιατί δεν μπορεί να μένει αδιάφορη και αμέτοχη στον πόνο και τα βάσανα του λαού μας, όμως σκοπός και αποστολή της Εκκλησίας είναι να γίνεται τόπος παραμυθίας, ελπίδας, κατήχησης των ανθρώπων μας, ιδιαίτερα της νέας γενιάς, η οποία μεθυσμένη σ΄ ένα κόσμο αισθήσεων και παραισθήσεων, ζώντας στην παραζάλη των καιρών μας και πληρώνοντας το τίμημα της ασυνέπειας των δικών μας έργων και λόγων, αναζητεί εναγώνια φώς, ελπίδα, αλήθεια, χαρά και ζωή. Αυτή είναι η αποστολή Της, αυτή είναι και η δική μας αγωνία, μαζί με την τιτάνια, ομολογουμένως, προσπάθεια ανακούφισης του εκατοντάδων εμπερίστατων αδελφών μας, που καθημερινά κτυπούν την πόρτα και της Μητροπόλεως μας ζητώντας «έλαιον και οίνον». Μέσα από τις πολλές και ποικίλες προνοιακές δράσεις του Αννουσάκειου Ιδρύματος της Μητροπόλεως μας, το οποίο περιθάλπει, φροντίζει και αγκαλιάζει 100 άτομα τρίτης ηλικίας, αρκετά απ΄ αυτά ανήμπορα και εξαρτώμενα, προσφέρει 1500 μερίδες φαγητού σε εβδομαδιαία βάση μέσω της Κοινωνικής κουζίνας του, λειτουργεί 2 Προγράμματα «Κατ΄ Οίκον» Βοήθειας φροντίζοντας περί τους 350 εμπερίστατους μεμονωμένα άτομα και οικογένειες, Κοινωνικό Παντοπωλείο, Κοινωνικό Ιατρείο, με 15 εθελοντές Ιατρούς, Κοινωνικό Οδοντιατρείο, Κινητή Ιατρική Μονάδα, η οποία λειτουργεί χάριν της εθελοντικής προσφοράς δεκάδων Ιατρών διαφόρων ειδικοτήτων, ως και άλλες προνοιακές δομές στήριξης και αρωγής προς τις ευπαθείς κοινωνικές ομάδες της ευρύτερης περιοχής, απλώνοντας ένα ευρύ δίκτυ κοινωνικής προστασίας σε εκατοντάδες ευεργετούμενους σε καθημερινή βάση. Ευχή μας σύντομα να εκλείψουν οι ανάγκες ύπαρξης των δομών αυτών, δεν ξέρω όμως πόσο σίγουρος και αισιόδοξος μπορεί να είναι κανείς ότι θα δεί, στο άμεσο μέλλον, να πραγματώνεται αυτή η ευχή.

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ…ΤΟΠΙΚΟΙ ΦΟΡΕΙΣ

Πόσο ικανοποιημένος είσαστε από τη γενικότερη συνεργασία μεταξύ των τοπικών φορέων; Πολλές φορές στα Χανιά γενικότερα, σε μια σειρά από θέματα καθημερινότητας, βλέπουμε πως ο συντονισμός έχει «κενά»…

Δεν ξέρω τι εννοείτε με τον προσδιορισμό «Χανιά» και δεν μπορώ να απαντήσω σε ότι έχει σχέση με θέματα - περιοχές που δεν γνωρίζω. Σε ότι όμως αφορά την συνεργασία της Μητροπόλεως μας με την Α/θμια και Β/θμια Αυτοδιοίκηση, σε επίπεδο Μητροπόλεως, θεωρώ ότι η ειλικρινής συνεργασία που έχει επιτευχθεί συμβάλλει ουσιαστικά στην πνευματική, πολιτιστική και γενικότερη ανάπτυξη του τόπου, ως επίσης και εις την ανακούφιση των αναγκεμένων συνανθρώπων μας. Τόσο με τους Δήμους Κισάμου, Καντάνου-Σελίνου και Πλατανιά, όσο και με την Περιφέρεια Κρήτης, υλοποιούνται δράσεις και πρωτοβουλίες οι οποίες συμβάλλουν προς την κατεύθυνση αυτή. Με την ευκαιρία αυτή αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω τόσο τον κ. Περιφερειάρχη Κρήτης, όσο και τους Δημάρχους των αναφερομένων Δήμων, οι οποίοι κατανοώντας την ανάγκη όχι μόνον συνεργασίας, αλλά συνοδοιπορίας σε θέματα που αφορούν τον τόπο και τους ανθρώπους τους, τις ανάγκες, τις αγωνίες και τα προβλήματα τους, έρχονται αρωγοί σε κάθε προσπάθεια και δράση της Μητροπόλεως μας. Ενδεικτικά αναφέρω: την εκ βάθρων ανακαίνιση των ιστορικών Ιερών Μονών, Οδηγητρίας Γωνιάς - Κολυμπάρι, και Χρυσοσκαλιτίσσας, την ψηφιοποίηση Ιερών Εικόνων και Εκκλησιαστικών Κειμηλίων, τον σύγχρονο εξοπλισμό κουζίνας Αννουσάκειου Ιδρύματος και Τσατσαρωνάκειου Πολύκεντρου, την ανακαίνιση μέρους της Ορθοδόξου Ακαδημίας Κρήτης, την συνεργασία στα Προγράμματα «Βοήθεια στο σπίτι» στις Επαρχίες Κισάμου και Σελίνου, ως και ένα πλήθος άλλων δράσεων και πρωτοβουλιών της Ι. Μητροπόλεως μας, οι οποίες δεν θα μπορούσαν να υλοποιηθούν εάν δεν υπήρχε αυτή η ανυπόκριτη συνεργασία και συνοδοιπορία. Εξ΄ άλλου κοινός στόχος και παρονομαστής είναι ο άνθρωπος και οι ανάγκες του, συνεπώς, νομίζω, δεν θα μπορούσαν να λειτουργήσουν διαφορετικά τα πράγματα.